SENJALI

Një djalë i ri ishte ulur vetëm në autobuz dhe mbante te fiksuar shikimin e tij nga dritarja .Ishte pak me shume se 20 vjec dhe ishte i pashem,një fytyrë me tipare shume delikate. Një grua u ul pranë tij . Duke shkëmbyer disa fjale rreth  motit të ngrohtë te kesaj  pranvere, i riu papritmas, i thote: "Kam qene në burg për dy vjet,dola këtë mëngjes dhe po kthehem në shtëpi. Fjalët i dilnin si një lumë i terbuar, ndërsa tregonte historine  e tij se si ai ishte rritur në një familje të varfër, por të ndershëm edhe si aktiviteti i tij kriminal ju kishte sjelle turp dhe dhimbje te dashurve  te tij. Në këto dy vjet nuk kishte dëgjuar asnje lajm prej tyre. E dinte se prindërit e tij ishin shumë të varfër për të bërë udhëtimin per ta vizituar në burgun ku ai po kryente denimin dhe se ata mendonin se ishin shumë injorant për ti shkruar nje leter. Nga ana e tij, kishte ndalur se dërguari letra për shkak se  nuk kishte marrë asnje përgjigje. Tre javë para se ai te lirohej, bëri një përpjekje të fundit,nje tentative te dëshpëruar për të  kontaktktuar me të atin  dhe nënën e tij. Ai u kerkonte falje që i kishte zhgënjyer, ju pergjerohej qe ata ta falnin . Pasi ai u lirua,  hipi në ketë autobus që do të conte atë në qytetin e tij dhe autobuzi kalonte pikerisht perpara  kopshtit të shtëpisë ku ai u rrit dhe ku prindërit e tij jetonin ende. Në letrën e tij, ai kishte shkruar qe do ti kishte kuptuar arsyet e tyre . Për ti bërë gjëra me të thjeshta, ju kishte thene atyre për t'i dhënë atij një sinjal që mund ta shihte nga autobusi. Nëse ai do te ishte i falur dhe i mirëpritur përsëri në shtëpi ,ata do të kishin lidhur një fjongo të bardhë në pemën e mollës se vjetër në kopsht. Nëse sinjali nuk do te ishte  aty, ai do të qëndronte në autobus dhe do të  linte qytetin, duke dale përgjithmonë nga jeta e tyre . Ndersa autobuzi i afrohej  me shume shtëpise se tij, djaloshi  bëhej  gjithnjë e më nervoz, deri në ate pikën sa kishte  frikë  të shikonte nga dritarja, sepse ai ishte i sigurt se nuk do të kishte asnje fjongo te bardhe ne pemen e molles. Pas dëgjimit te historisë se tij, gruaja thjesht i kerkoi : ndero vendin  me mua, do të shikoj une nga dritarja. " Autobusi vazhdoi duke kaluar neper qyet  dhe në një moment gruaja pa pemën. Butësisht preku shpatullën e djaloshit dhe duke mbajtur lotët, ajo i pëshpëriti :Shiko !!! Shikojee! Ata kane mbuluar të tërë pemen me fjongo të bardhë. "

Ne jemi te ngjashem me kafshët kur vrasim. Jemi të ngjashme me njerezit kur  gjykojmë . Jemi të ngjashem me  Perëndine kur  falim.